Je kunt hier in acute situaties niet te afwachtend zijn. Ook dat leer je in je opleiding.
Hi, ik ben Janneke
“Ik word dokter” zei Janneke al toen ze 4 was. “Ik wilde heel graag deze rol vervullen in het buitenland en niemand zou me tegen kunnen houden.” Die passie voelde ze en maakt ze nu waar binnen een andere hele belangrijke zorgrol. Passie voor de zorg staat daarin voorop. Janneke is in 2019 begonnen bij Amphia als verpleegkundige op de interne geneeskunde. Na een half jaar deed Covid-19 zijn opmars. Ze maakte een uitstapje naar de IC waar de hulp meer dan welkom was. Ze vond het daar ontzettend leuk. Ze wilde starten met de opleiding op de IC. Na 1,5 is ze dit ook gaan doen. Benieuwd hoe ze de opleiding heeft ervaren? Dat lees je hieronder.
In opleiding tot intensive care verpleegkundige
Janneke is in november 2020 begonnen met voorwerken op de IC. In januari 2021 is de opleiding officieel gestart. Intussen is ze gediplomeerd en gaat ze met name vlieguren maken op de IC. “Daar heb ik nu echt zin in.” Ze vertelt dat de opleiding interessant is en super leerzaam, maar dat het ook echt bikkelen is. Het is veel in korte tijd, een bijzondere patiëntpopulatie waarmee je werkt. “Mijn hoofd was vaak best druk. Maar het is het echt waard. Als je vanaf het begin af aan open en eerlijk bent over je leerproces, dan kom je heel ver. Ik geef dit nu ook vaak bij nieuwe leerlingen aan. Zolang je maar om hulp vraagt als je iets echt niet weet. En ik weet ook nog steeds niet altijd het juiste antwoord. Maar dan zoeken we het samen uit. Het is leuk om mijn kennis en ervaring ook weer door te kunnen geven.”
Janneke vertelt dat de opleiding bestaat uit drie leerperiodes van ieder ongeveer een half jaar. “De eerste periode kwam ik veel in aanraking met cardiochirurgie, de tweede periode focus je meer op beademing en de categorie C-patiënt zoals we dat noemen en in de derde periode focus je op dialyse en de instabiele patiënten die niet meer reageren op therapie. Ook wel de categorie D-patiënt. Je volgt je theorie aan de Erasmus Academy in Rotterdam.” Janneke benoemt dat de IC een indrukwekkende afdeling is. Maar dat er altijd hulp is. Het leerklimaat op de IC is goed. Je krijgt er voldoende begeleiding van werkbegeleiders. “Ik heb hele fijne werkbegeleiders en praktijkopleider gehad. Ze slepen je erdoorheen op het moment dat het nodig is. Maar je moet ook je mannetje kunnen staan. We zijn een acute afdeling. Het is soms best moeilijk, maar je moet je grenzen hier echt aangeven. Dat is belangrijk. Dat waarderen we dan ook echt in elkaar.”
Leermomenten
“De IC biedt de hele dag, 24/7 zorg. Het is hier intensief werken”, vertelt Janneke. “Maar toch laad je op. Krijg je energie. Iedere acute situatie met collega’s is spannend, maar we komen er ook samen doorheen. Als het niet goed lijkt te gaan, de patiënt toch kunnen helpen. Dat is ons gezamenlijke doel.” Ze werkt op de IC onder andere samen met de verpleegkundigen, arts-assistenten en intensivisten. Ook wordt er nauw samengewerkt met fysiotherapie en de diëtiek. “We kennen elkaar hier allemaal wel. We spreken elkaar met de voornaam aan en er is een open communicatie. Die is zeker in acute situaties essentieel. We zijn dan heel direct. Maar naderhand evalueren we. Hoe is het gegaan? Welke feedback hebben we voor elkaar. We voelen ons veilig om dit met elkaar te delen. Dat is waardevol. We gaan met het Rapid Response Team en het reanimatieteam ook op locatie in het ziekenhuis, zoals bijvoorbeeld naar de SEH. Op de traumakamers heb je stickers met functies. Hierop kunnen we onze naam schrijven zodat we tijdens een reanimatie elkaar met voornaam kunnen aanspreken.”
Janneke vertelt dat de IC voor veel acute situaties zorgt. “Je werkt immers binnen de acute as. Maar het is niet alleen maar ellende hoor. Je praat ook met de patiënt en de familie. Ze zijn vaak bezorgd. Daarom is het belangrijk dat je veel kunt uitleggen en advies kunt geven. Dat leer je ook tijdens je opleiding.”
Opzoeken, opzoeken, opzoeken
“Opzoeken, opzoeken, opzoeken”, zegt Janneke. “Dat is iets wat ik echt heb meegenomen vanuit mijn opleiding en waar ik nu nog iedere dag profijt van heb.” Zo vertelt ze dat als ze vastliep, ze altijd moest terugpakken naar de basis, zoals bijvoorbeeld terugpakken naar ABCDE-methodiek. “Of als ik medicatie moet toedienen die ik niet ken? Dan opzoeken waarom ik die medicatie geef en wat de werking ervan is. Nooit iets blindelings geven! Iedere vraag zoek je op. Dat zit nu echt in mijn systeem. Ik heb geleerd om op te staan en uit te spreken. Opkomend voor mijn patiënt, maar ook voor mijn eigen leerproces. Je kunt in acute situaties niet te afwachtend zijn. Dat heb ik echt moeten leren omdat ik van nature best wat terughoudender kan zijn. Dit is goed voor mij. Wijze lessen waarin ik echt gegroeid ben. De IC maakt dat je wel assertiever moet zijn.”
Fris van start
“Ik vind het altijd fijn om aan het einde van mijn dienst kleine stapjes te hebben gezet met mijn patiënten. Dat geeft voldoening. En de samenwerking met collega’s. Als ik er zelf niet uit kom, dan komen we dat samen. Er is veel diversiteit in zorg. Ik zie cardio-patiënten. Die zijn er vaak een nachtje. Maar ik zie ook patiënten die heel lang liggen. Soms ben je heel lang bezig met kleine dingen. Dan moet je geduldig zijn. Maar als je dan kleine stapjes behaald waarbij je merkt dat de patiënt tevreden is, dan is dat fantastisch. Soms zijn patiënten wakker, maar weet je niet wat ze meekrijgen. Ze zijn niet altijd aanspreekbaar op de IC. Het is pittig, maar ik zou voor nu niks anders willen. Het is hard werken, maar toch krijg ik energie. Samen acute situaties doorkomen. Als het lijkt niet goed te komen met de patiënt, daar toch een positieve twist in kunnen maken. De zorg is het echt voor mij!